format: cd / digital
released: october 7 2009
tracklisting
1.fff – sky saw
2.polycorn – over fire island
3.rude 66 – st. elmo’s fire
4.legowelt – in dark trees
5.coen oscar polack – the big ship
6.spoelstra – i’ll come running
7.this is total war – another green world
8.garçon taupe – sombre reptiles
9.nanko – little fishes
10.baba electronica & dj lonely – golden hours
11.hakki takki – becalmed
12.puin + hoop – zawinul/lava
13.hunter complex – everything merges with the night
14.hydrus – spirits drifting
info
On the cd Retro Retry 2: Another Another Green World fourteen Dutch electronic artists cover Brian Eno’s album Another Green World (1975), which is considered a timeless masterpiece, in its entirety. The revolutionary work of Brian Eno is of big influence on the development of electronic pop music and ambient. ‘Another Green World is an album that ties together various styles and musical ideas in a brilliant way. Our record label has the same eclectic approach. That made this album a perfect choice for this project’, says Coen Polack of Narrominded.
Participants Another Another Green World:
FFF, Polycorn, Legowelt, Rude 66, Coen Oscar Polack, Spoelstra, This Is Total War, Garçon Taupe, Nanko, Baba Electronica & DJ Lonely, Hakki Takki, Puin + Hoop, Hunter Complex, Hydrus. The artwork for the digipack sleeve was designed by Willehad Eilers. The cd was mastered by Alden Tyrell.
About Retro Retry
The Retro Retry cd’s follow a unique concept with multiple acts cover a record in its entirety. The listener hears an interpretation of a complete record, instead of a random collection of covered tracks. In 2005 the first edition of Retro Retry was released. On this release ten Dutch bands covered the Sonic Youth record EVOL (1986). Among the bands were zZz, Gone Bald, Pfaff, Blues Brother Castro and Fine China Superbone.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=pe-0TdCZMhM]
press downloads
hi-res image of cover
press release (english)
press release (dutch)
incendiary magazine
september 8 2011
by richard foster
A tremendous record, we missed it, (how?, how??) when it was released despite it being on one of our favourite labels and a cover LP of one of our favourite artists by some of our favourite artists… Time and happenstance. But still, the more I review records, the more that I believe that the beautiful accidents are the most rewarding, the things that turn up unseen to shake you out of any linear motion or thought. And that’s true of this wonderful LP.
We should all know the plot with Eno and his most famous early work: there’s no point going on about stuff that you can find out by checking Wikipedia or some such, but one thing I will say is that it’s interesting to hear how these current artists approach Eno’s slightly refined, “just so” muse. Inevitably you have to get the original out and give it a spin: and the most noticeable thing is that, however reverently some moments are treated by the artists, (and there are some bits that are starry eyed like Hunter Complex’s take on Everything Merges with the Night) the collective urge to turn these reflective, carefully constructed instrumentals and slices of ambient avant garde pop into something more hedonistic, urban, chippy and “in yer face” is fairly overwhelming.
The fact that a lot of artists won’t have used a major studio, let alone explored it in the way Brian Eno did in the 1970s gives the Another Another Green World an interesting edge, too. The assumption that a sort of perfection was seen to be reached with the original, and consequently that there’s no real point in trying to live up to it in any manner, has seemingly liberated the contributors in terms of doing what they wanted. FFF’s take on Sky Saw is a supremely powerful mood piece that pretty much transcends the original, and Over Fire Island is given glitch sheen by Polycorn, who also seem to want to drag the track into some kind of Coldcut/Scubadevils territory. Rude 66 sneers through a tessellate lofi Gabba version of St Elmo’s Fire and I’m sure, knowing Jeroen Warntjes, (the genius otherwise known as Spoelstra) as I do, that his incredibly bug eyed take on I’ll Come Running was partially composed on his kitchen table. Another highlight has to be the nightmarish take on Golden Hours with Baba Electronica and DJ Lonely driving the track through some Dalían landscape.
It was inevitable that the original would be given a whole new perspective by modern technologies and circumstances anyway. Dissonance, fractionalisation, and a sort of tinny sonic levelling are the main propulsions here: as is a sense that this could be a classic lofi dance LP: the title track gets put through its “rave paces” in a highly entertaining manner, Garçon Taupe’s Sombre Reptiles is the sort of cheesy circuit board mash that is de rigeur these days whereas Legowelt’s In Dark Trees flirts with some sort of Goth stomp.
I could go on, but really, by now you should have got the picture. It’s a great record with not a bad moment on it and well worth your time.
dark entries
july 28 2010
by didier becu
Iedere mens heeft wel zo zijn goden en dat is eigenlijk niet meer dan normaal in dit leven. Noem het escapisme of wat dan ook, maar in mijn lijstje stonden (staan) verschillende namen waaronder Brian Eno.
Het belang van Eno hoeven we hopelijk aan niemand nog uit te leggen gewoonweg omdat hij de schepper is van de ambientmuziek.
Doorheen de jaren ’70 bracht deze ex-Roxy Music muzikant heel wat lp’s uit op EG Records waaronder “Another Green World”.
Het Nederlands electronicalabel Narrominded vond het een goed idee om klassiekers uit de kast te halen en track per track te laten interpreteren door diverse artiesten.
Eerder viel al de keuze op Sonic Youth’s “Evol” en nu dus deze Eno-klassieker.
Laten we eerlijk blijven, alleen Eno kan Eno zijn en dat hebben de artiesten op deze plaat perfect begrepen en zo kozen ze allen voor een eigenzinnige interpretatie wat deze plaat een soort van tweede leven oplevert.
Dat kan gaan van Kraftwerkiaanse 80’s pop, tranceachtige techno tot eerder minimalistische dingen en neen, we gaan heiligschennis plegen door te zeggen dat sommige tracks beter zijn dan het origineel maar ze zijn op zijn minst even interessant.
Tot de deelnemende artiesten behoren o.a. Legowelt (wellicht de bekendste naam), Rude 66, Hakki Takki, Puin + Hoop en een massa anderen.
Zeer interessant plaatje!
8/10
sonomu
march 25 2010
by stephen fruitman
This is a very smart tactic for attracting an audience for small domestic acts: Assemble them around a project that already has a given international fan base. In this case, the ground-breaking 1975 “Another Green World”, where Brian Eno first found his own voice.
Narrominded from the Netherlands invited a slew of more-or-less techno outfits to each render one track off the album and presents the finished whole in its original order.
While FFF opens elegantly by taking the edge off ”Sky Saw”, Polycom sinks those jagged teeth into a twitchy version of ”Over Fire Island”, wisely leaving the lovely cascade that is its hallmark pure and soothing. Coen Oscar Polack shows realy ingenuity and not a little humour by recreating ”The Big Ship” with what sounds like fog horns.
Garçon Taupe´s ”Sombre Reptiles” deserves points for using the very brevity and simplicity of the original to tease out its length to over five minutes with a kind of nostalgic, cheapie electronics salute to the pioneering equipment Eno embraced in the seventies. Hakki Takki brilliantly rattles ”Becalmed” while retaining its air of repose. Hydrus leaves both the spirit and the drift of ”Spirits Drifting” unmolested as the album folds its leaves and goes to rest.
Some versions are less terrific. ”St. Elmo´s Fire” features unappealingly tinny electronics and unfortunate vocals. Vocals are by the way the major weak spot throughout, no big surprise when dealing with such a cast of contributors. Happily there are only a few to be reproduced.
Baba Electronica & DJ Lonely make a mess of the balladic ”Golden Hours”, in two genders to boot. Legowelt´s ”In Dark Trees” has a sci-fi spooky edge but it feels too tightly packed. The beauty of the original album was its sparsity which somehow managed to project a sound field both huge and dense with meaning. Spoesltra tries too hard to be cute and messes up the quirky love song ”I´ll Come Running” entirely. This is Total War is on the right track in gesturing toward a glitch dub version of the title track but breaks the spell with a moronic robotic voice cheering ”Nother Green World!”
Most compilations have their highs and lows and this is no exception. Taken as a whole its an admirable effort.
nrc next
january 29 2010
by toon beemsterboer
fret
january 2010
by arjan van sorge
popmatters
january 6 2010
by timothy gabriele
It’s fair to ask whether the world is in need of another Another Green World. When Dutch label Narrominded rounded up indigenous acts to cover the entirety of Sonic Youth’s Evol on the first in the Retro Retry series, the bands included sounded in Thurston Moore’s debt. Many of the electronic acts on Retro Retry 2 seem almost coldly indifferent to the source material, to the point where several of the acts seem content on aping chord changes alone for its own creations and dubbing the result a “cover”. Only switching back and forth between Eno’s LP and this disc reveals the pedigree of certain tracks (and some, like Hakki Takki’s “Becalmed”, are still baffling). There’s no established etiquette of reverence for compilations of this sort, and often times, the most left-field covers wind up being the most interesting, but Another Another Green World too often takes out not only the melodies but the atmospherics, too. Eno’s prime instrument in constructing his masterpiece was the studio, and the studio work of the bulk of these derivations are too rudimentary, not to mention too plainly artificial, to hold up as engaging adaptations.
Closer representations like the glitchy brass version of “The Big Ship” by Coen Oscar Polack and the stroboscopically stuttering dance-ready rendition of the title track by This is Total War have mixed results. The former’s post-rock elegance could have done without the irritating clicking, which is frizzy rather than rhythmic, but is overall a pretty cut. The latter, which almost sounds like a remix, could have actually benefitted from being less allegiant to the track’s ephemerality and taken the promise of that hook to the ecstatic high that the riff suggests when linked to a club beat, as it is here.
Eno’s treatments on Robert Fripp’s guitar, Phil Collins’ drums, and his own ambidextrous jugglings were transubstantiations on what, by the 1970s, were almost certainly mundane arrangements. Unfortunately, this is now the case for classic analogue synths in 2009. So, though Garçon Troupe’s “Sombre Reptiles”, is, in some ways, a delightful Model 500 take on the original piece’s dolorous gusts, it lacks the original’s intensity of detachment and difference. Likewise Legowelt (perhaps the biggest name here) do “In Dark Trees” as a dystopian cyber-nightmare, which is great as a Legowelt track, but it seems to have little to do with the La Planète Sauvage surrealist tenor of the original’s dark textures. Too much context gets sacrificed for too little connection.
kwadratuur
january 4 2010
by johan giglot
De opzet van het underground elektronicalabel Narrowminded om een monsterplaat als ‘Another Green World’ van ambientpioneer Brian Eno te herinterpreteren is nobel, maar niet geheel risicoloos. Net als op ‘EVOL’, de voorganger in de Retro Retry-reeks waarbij de gelijknamige cd van Sonic Youth naar eigen hand werd gezet, wordt elke track door een andere Nederlandse act gecovered. Wat een erg eclectisch allegaartje had kunnen worden gezien de diversiteit van deelnemers, blijkt in het geval van ‘Another Another Green World’ echter toch uit te draaien op een vrij homogeen, erg smaakvol geheel.
Zoek in elk geval niet naar bekende namen tussen de deelnemers. Dat vermijdt in elk geval ook vooroordelen. Elk van de aanwezige artiesten heeft echter stevig zijn best gedaan er wat moois van te maken met – net zoals de grootmeester zelf – het nodige respect voor melodie en harmonie. Tegelijkertijd wordt vaak een eigen, hedendaagse stempel toegevoegd, wat voor de hand ligt bij een herinterpretatie van een album dat inmiddels bijna 35 jaar oud is. Hoewel de al lang niet meer innovatieve, minimale click en kraakelektronica die Polycan voorschotelt wat wringt, worden de dingen ook nauwelijks erg complex of abstract aangepakt. De ambientsfeer blijft aanwezig en zelfs emotie en gevoel worden gerespecteerd. Zo is het heerlijk wegdromen bij Legowelts versie van ‘In Dark Trees’, die knipoogt naar het oude werk van Aphex Twin (Polygon Window) en voegt ook opener ‘Sky Saw’ van FFF (niet te verwarren met de Franse funkband) een boel positieve, ijle noten aan deze compilatie toe.
Wat wel opvalt, is hoe ontzettend weinig artiesten zich wagen aan het minimalisme waarin Eno zo uitblinkt. Niets is zo moeilijk als met weinig veel te doen. Zo waagt Coan Oscar Polack een niet erg overtuigende poging met om met opklimmende, vervormde trompetjes en een contrasterende tik een sfeercreatie neer te zetten. Veel overtuigender klinkt Hydrus met zijn sterk emotiegeladen en diep echoënde, in de hoogte klimmende afsluiter ‘Spirits Drifting’. Het is duidelijk dat de door Narrowminded gecontacteerde artiesten eerder vertrouwd zijn met ritmisch ontwikkeld werk, zoals het door schuifelende breakbeats aangespoorde ‘Sombre Reptiles’ (Garçon Taupe).
Verwacht zeker geen blinde coverdrift bij ‘Another Another Green World’. Meer dan twee handen vol artiesten geven hier het beste van zichzelf zonder de geest van hun voorouder te verloochenen. Het resultaat is een aangenaam luisterbaar geheel van hedendaagse, licht futuristische elektronica dat door producer Alden Tyrell mooi op een zelfde lijn is gezet en gerust als blauwdruk mag dienen voor de huidige generatie nieuwe laptopartiesten in Nederland.
dj broadcast
december 15 2009
by enrico riva
Brian Eno is bij de huidige generatie bekend als de producer van succesbands als Coldplay en U2. Maar hij was ooit een avontuurlijke, om niet zeggen visionaire muzikant. Zijn onbetwistbare meesterwerk is het album Another Green World uit 1975. Dat haalde electronica uit de hoek van de ‘kosmische muziek’ en maakte er instrumentale pop van. De BBC heeft het titelnummer jarenlang gebruikt als tune van de documentaireserie Arena.
Het kleine maar stoere Nederlandse label Narrominded heeft het complete album – alle 14 tracks – laten coveren door een aantal Nederlandse producers van electronische muziek. En die moet je vooral links van het midden zoeken, met bijdragen van (om ons te beperken tot de meer bekenden) Rude 66 en Legowelt. Wat niet betekent dat de interpretaties van bijvoorbeeld Puin & Hoop, This Is Total War of Hakkei Takkei minder zijn, integendeel.
Uit Another Another Green World spreekt respect. De 14 originele tracks worden niet klakkeloos nagespeeld en ook niet onderworpen aan guitig bedoelde postmoderne verminkingen. Het album is eerder een soort eigentijdse remix, maar dan wel overgoten met een tegendraads sausje; alsof Aphex Twin doelbewust in de soep spuugt. Eno zelf zal er niet boos om worden, want de man heeft het denken buiten de kaders altijd aangemoedigd.
Zo wordt het titelnummer door This Is Total War omgebouwd van een sfeervolle filmtune tot een stevig beukende electrostomper – en het werkt. Er zijn meer bijdragen op dit sympathieke album die, geheel in de geest van Eno, de conventies overboord gooien en het oorspronkelijke thema in een nieuwe context plaatsen. Zo klinkt Sombre Reptiles in de versie van Garcon Taupe veel meer als de krautrock die Eno inspireerde voor dit album.
Aldus vouwt Another Green World terug op zichzelf en geeft Another Another Green World het oorspronkelijke album extra relief. Sterker, het is een prima manier om met Eno’s werkstuk kennis te maken, om vervolgens het origineel op te sporen. Goed idee, goed uitgevoerd.
festivalinfo
december 14 2009
by tjeerd van erve
Als er een cover cd op de mat valt, dan is er altijd eerst de neiging het origineel op te zoeken. Dus schalt mij na tijden weer eens Brian Eno’s Another Green World uit de boxen. In 2009 is deze plaat uit 1975 nog steeds een meesterwerk. De studio wordt door Eno als instrument gebruikt in een tijd dat deze nog niet in je sleurcomputer paste, en daarmee maakt hij een plaat die nu door de mensen die het kunnen weten – muziekcritici – een van de beste en belangrijkste platen van de 20ste eeuw. Een album dat, en zo ervaar ik opnieuw, ook 34 jaar na dato nog urgent klinkt.
Begrijpelijk dus dat Narrominded voor hun tweede Retro Retry deze klassieker hebben gekozen. Veertien covers, veertien artiesten, een eerbetoon aan een album van een artiest. Een bijzonder concept dat bij Retro Retry 1, waar Evol van Sonic Youth een nieuwe jas in elf patches kreeg, bijzonder goed werkt. En ook op Another Another Green World komt de integrale bewerking van een plaat door meerdere artiesten tot een mooi resultaat.
De schoonheid van een cover zit hem in de stempel die de coverende zet op het origineel. Op Retro Retry 2 is er dan ook niemand die klakkeloos de ambient paus na speelt, het concept van de liedjes wordt genomen en rondom dat skelet wordt een persoonlijke huid gelegd. Zo laat Coen Oscar Polack een versie van ‘The Big Ship’ horen die geheel gestript is van de beat, maar de misthoorn uit het origineel juist extra aanzet. Daarmee overstijgt hij zelfs bijna Eno, weet in ieder geval de spanning sterk te versterken.
Niet alle uitvoeringen zijn zo goed, maar het is moeilijk voor te stellen dat ze niet allemaal de goedkeuring van de meester zullen dragen. Uitzonderingen daarop is misschien Spoelstra die met zijn lofi electro wel erg ver gaat en enigszins uit de toon valt. Verder zijn het vooral pareltjes die glimmen van respect, zonder verlies aan sprankelende zelfwaardering. FFF, Legowelt, This Is Total War, allemaal behouden ze hun eigen geluid en daarmee is deze plaat dan ook voornamelijk een mooie kennismaking met de veertien acts.
Uiteraard kun je Another Another Green World ook als een gewoon coveralbum benaderen, of zelfs Brian Eno verwachten. Dan zit je echter met de verkeerde intentie achter je stereo. Het is geen gewone coverplaat, het is een conceptverzamelplaat en je krijgt geen Brian Eno, maar drie handen vol aan goede electro artiesten. Artiesten die met hun digitale vouwstudio aardig uit de weg kunnen en een mooi eerbetoon geven aan een artiest die drie decennia geleden met een conventionele studio de reus vormde waarop zij nu verder bouwen.
8weekly
november 25 2009
by edwin hofman
Narrominded is een eigenzinnig Nederlands label dat zich onderscheidt door avontuurlijke muziek uit te brengen die getuigt van een eigen identiteit. Elektro, noiserock en ambient zijn enkele stijlen waar Narrominded de afgelopen tien jaar de aandacht mee trok. In 2005 verscheen onder de vlag Retro Retry een cd waarop het invloedrijke album Evol van Sonic Youth uit 1986 integraal werd gecoverd. Onlangs bracht Narrominded een tweede Retro Retry-cd uit: Another Another Green World, gebaseerd op Brian Eno’s baanbrekende Another Green World.
Eén van de belangrijkste platen in de geschiedenis van de elektronische pop en ambientmuziek zag in 1975 het licht. Brian Eno, inmiddels alweer twee jaar ex-lid van Roxy Music, was door een auto-ongeluk aan zijn bed gekluisterd. Doordat hij niet in staat was zich actief met muziek bezig te houden, werd hij zich steeds meer bewust van de omgevingsgeluiden en de rol die klankkleur en atmosfeer in muziek kunnen spelen.
Garçon Taupe
Al zijn nieuwe ideeën vonden later dat jaar hun vorm op Another Green World, een album waarop Eno met diverse nieuwe stijlen experimenteerde. Zijn eclectische aanpak op deze plaat leende zich achteraf gezien uitstekend voor een coverproject waarbij in dit geval veertien Nederlandse elektromuzikanten een nieuwe versie creëren van Eno’s werkstuk.
Vrijheden toe-eigenen
Het is inmiddels 2009 en het is natuurlijk onmogelijk om een album te maken dat een vergelijkbare impact heeft als Another Green World destijds. Het dromerige karakter en de verbluffende klanken van Eno’s origineel waren uniek. De vraag is of de nieuwe elektronische versies van de nummers 34 jaar later ook weer een interessant album opleveren.
Coen Oscar Polack
Brian Eno werkte op Another Green World samen met onder meer Robert Fripp en Phil Collins. De ‘zaagriffs’ van Fripp en de karakteristieke drums van Collins maakten van ‘Sky Saw’ een prima openingstrack. De cover van FFF is een stuk ijler, maar houdt toch vast aan de cadans van het origineel. De ‘muzikanten van 2009’ eigenen zich nog meer vrijheden toe en dat is natuurlijk alleen maar toe te juichen. Een coverplaat die het origineel trouw volgt en geen ruimte biedt aan nieuwe invalshoeken, nodigt immers niet uit tot veelvuldig luisteren. Legowelt (die al naam maakte met platen op de labels Bunker en Cocoon) rekt ‘In Dark Trees’ op naar dubbele lengte en put flink uit de elektrogeschiedenis. Het levert een weinig origineel, maar wel mooi en spannend, geluid op.
Prikkelend
Another Green World kende een aantal tracks die relatief nogal poppy waren. ‘St. Elmo’s Fire’ wordt op de Narrominded-cd gecoverd door Rude 66, die veel afstand van het origineel neemt en een monotone dreun combineert met twee bijzonder uiteenlopende vocale partijen. Verderop houdt Spoelstra het in ‘I’ll Come Running’ wat poppier met een kletterende track vol analoge elektronica. ‘Golden Hours’ was op Eno’s origineel een prachtig hoogtepunt. Baba Electronica & DJ Lonely wagen zich aan dit kunststukje en realiseerden zich dat bij een dergelijke opgave vrije associatie wellicht de beste methode is. Hun experimentele ‘Golden Hours’ doet nauwelijks nog denken aan het origineel, maar prikkelt zeker.
Puin + Hoop
Zoals te verwachten was, klinkt de cover-cd van Narrominded een stuk elektronischer dan Eno’s plaat uit 1975. Garçon Taupe, die onlangs een splitelpee met Legowelt uitbracht, covert ‘Sombre Reptiles’ en laat hier een staaltje old skoolelektro uit het boekje horen. De titeltrack ‘Another Green World’ komt van This Is Total War. De melodie blijft overeind, maar het nummer klinkt nu meer als clubtrack die uit de koker van de Chemical Brothers had kunnen komen, al is This Is Total War wat fijnzinniger. De meest conventionele track op de cd is van Hunter Complex: ‘Everything Merges with the Night’. Dit nummer herinnert aan de synthesizerpop die rond 1982 zo nu en dan aan de hitparades mocht snuffelen.
Intrigerende droommuziek
De ‘elektro’-tracks op Another Another Green World zijn genietbaar. Het zijn echter de tracks die het origineel qua sfeer en geluid trouw blijven, die het plaatje compleet maken en ervoor zorgen dat deze Narrominded-cd het rijke album is geworden waarop je mag hopen bij een Brian Eno-coverproject. Coen Oscar Polack blijft in het mooie ‘The Big Ship’ vrij dicht bij het origineel met zijn berustende blazers, al laat hij de beat van het origineel achterwege. De effectvolle gitaren van Nanko maken van ‘Little Fishes’ een ontdekking. Het kan dus nóg mooier.
Hydrus
Een diepe sluimertoestand, dat is wat Brian Eno met zijn ambientexperimenten regelmatig muzikaal wist te verbeelden. Zijn Nederlandse ‘volgelingen’ slagen hier anno 2009 soms ook in: Puin + Hoop laat in ‘Zawinul/Lava’ horen dat Boards of Canada niet het patent heeft op intrigerende droommuziek. Afsluiter Hydrus trekt het niveau in ‘Spirits Drifting’ vervolgens nog wat op. Deze diepe track neemt de luisteraar mee omhoog, ergens boven de wolken.
Another Another Green World biedt te veel sferen om in het kort te kunnen beschrijven. Het is een plaat die losstaat van de waan van de dag. Een plaat waaruit blijkt dat coveren tot nieuwe scheppingen kan leiden met een toegevoegde waarde. We kijken nu al uit naar een nieuwe Retro Retry-cd.
norman records
november 20 2009
by phil
Here’s an interesting thing (well maybe interesting to some of you!)… It’s a compilation CD called ‘Another Another Green World’ and it’s basically the entire Another Green World album by Brian Eno all covered by a load of Dutch electronic artists. Hence the extra ‘Another’… it’s all well clever. On the album you’ve got Rude 66, Legowelt, Hydrus , etc all doing their thing. And their thing is largely electro as that is the flavour of the album and that’s what you’d expect with Legowelt and Rude 66 being on board. Being reasonably up on the original I can confirm that despite the obvious shift in instrumentation it’s all done with a massive amount of respect for the source material and you’ll recognize every song. As I said … it’s an interesting concept and it’s done very well!
365mag
november 16 2009
by youri jozee
Rating: 8.5 out of 10.0
The recently established Narrominded label is rapidly making a name for itself in the field of leftfield electronics. The Dutch label has been releasing a couple of LPs and albums that vary from breakcore to smooth ambient, plus a few special projects such as the Retro Retry series. The second instalment sees a batch of underground artists covering Brian Eno’s 1975 album Another Green World. Eclecticism, in a truly underground manner, is what it’s all about. Tasty.
The project may sound a bit pretentious at first. We all know that takes on legendary albums often result in disappointments, but this is definitely not the case on this compilation. Musically, the album shifts from deep dark and trippy ambient to spooky breakcore, house and, most importantly, electronica. The album opens with the entrancing Sky Saw by Rotterdam act FFF, effectively marking the out-of-the-ordinary-sound of the album as a whole. After the demented beats of Polycorn, one of the most renowned artists of the Dutch electro scene steps up to present his take on St. Elmo’s Fire. Chunky beats and percussion are combined to vocoded vocals and somewhat spooky child choir vox, delivering one of the most odd but also one of the most exciting tunes on the comp. Its follow-up, produced by one of 365Mag’s most favorite artists Legowelt, packs a similar punch in terms of experimental song structures, with the prodigy adding several layers of his trademarked synthesizers to the beats. Another highlight is Little Fishes by Nanko, a very melodic and deep tune reminiscing of Newworldacquarium’s most dubby work. The album continues with brilliant ambient by Hakki Takki and Puin+Huip, after which the album ends with the Italo-esque electropop of Hunter Complex and their tune Everything Merges With The Night, a tune that balances on the borders between Kraftwerk (vocals) and an indie version of Depeche Mode.
Retro Retry 2: Another Green World is a daring but intriguing take on Eno’s seminal classic album, and a recommendation to all indie electronica lovers. Each artist has managed to present a selfwise version of a track, and the diversity in artists make this a very diverse and colourful album. Whereas lots of compilations tend to result in shallow a dime a dozen releases, this one actually takes the listener down an intriguing trip through the depths of electronica in its best form.
kindamuzik
november 8 2009
by hans van der linden
Another Another Green World is, zoals de titel doet vermoeden, een bewerkte versie van Another Green World van Brian Eno uit 1975. In die periode is Eno naarstig op zoek naar het ideale recept voor tijdloze ambient, maar de plaat is eveneens beïnvloed door zijn vroegere werk. In sommige nummers is bijvoorbeeld ook een zingende Eno te horen. Another Green World is bijgevolg een scharnierpunt in het oeuvre van Brian Eno.
Onder de noemer Retro Retry 2 laat het label Narrominded voor de tweede maal Nederlandse artiesten aan het woord. De veertien nummers van Eno’s creatie worden bewerkt volgens de smaak van enkele elektronica-adepten.
Catchy ritmes wisselen af met ingetogen stukken en repetitieve klankenpaletten. Het geheel klinkt gebalanceerd. Dankzij deze aanpak wordt de initiële diversiteit van Another Green World gehandhaafd, zonder dat dit de compilatie kwalitatief de dieperik in drijft. Sommige passages zijn op een bepaalde manier vrijblijvend, maar de meeste muzikanten kennen hun stiel voldoende om de kracht van het origineel niet te verpesten. In die zin zijn nummers van Brian Eno natuurlijk een zegen om te remixen.
Toch springen enkele bewerkingen uit Another Another Green World erbovenuit. Rude 66 geeft met beats, drumcomputer en voice-over een fout kantje aan ‘St. Elmo’s Fire’, maar het werkt wel en maakt van deze release een herwerking en geen heruitgave. Dé uitschieter is ‘The Big Ship’ waarop Coen Oscar Black met lage analoge tonen een stemmige recreatie van Eno’s dramatische compositie maakt: tonen vullen elkaar aan en gaan organisch in elkaar op.
musicfrom.nl
november 8 2009
by roel
De Retro Retry cd’s kenmerken zich doordat meerdere acts integraal een plaat coveren. De luisteraar hoort, in plaats van een willekeurige verzameling covertracks, een interpretatie van een geheel album. In 2005 verscheen de eerste Retro Retry. Hierop coverden tien Nederlandse bands de Sonic Youth-plaat ‘EVOL’. Op deze tweede uitgave in die serie coveren veertien Nederlandse electronica artiesten integraal het Brian Eno album ‘Another Green World’ (1975), dat algemeen erkend is als een tijdloos meesterwerk. Het revolutionaire werk van Brian Eno is van grote invloed geweest op de ontwikkeling van de electronische popmuziek en ambient. Nu heeft ondergetekende ‘Another Green World’ op het lijstje staan voor het onbewoonde eiland, dus het vergelijken kan beginnen.
Het probleem bij een dergelijke cd blijft toch dat je bij veel nummers het verlangen om het origineel te horen niet kunt onderdrukken. De acts moeten wel van heel goede huize komen willen ze in staat zijn een versie af te leveren die zich staande weet te houden ten opzichte van de oorspronkelijke variant. Ook ‘Another Another Green World’ bevat maar een paar tracks die dermate geslaagd zijn dat ze zowel als op zichzelf staand nummer als cover gelukt te noemen zijn. Een goed voorbeeld van een niet zo geslaagde cover is ‘Everything Merges With The Night’. De versie van Eno is juist zo bijzonder door de melancholische zang, in de versie van Hunter Complex zijn die vocalen bijna steriel te noemen. Absoluut dieptepunt is ‘I’ll Come Running’ door Spoelstra. Het lijkt wel of er een MIDI file is ingeladen in een keyboard van 79 euro, of anders gezegd, je krijgt de indruk dat ome Arie op bladzijde zes van “mijn eerste orgelboek” is beland en ontdekt dat hij met één vinger en wat presets (een blikken ritmebox) toch “leuke” muziek kan maken.
Gelukkig zijn er ook een aantal nummers die best geslaagd zijn. Dat geldt bijvoorbeeld voor opener ‘Sky Saw’ door FFF en ‘Over Fire Island’ van Polycorn. Beide tracks laten een geheel nieuwe interpretatie horen. Ook de bijdragen van Legowelt, This Is Total War (waarin Eno’s geluiden zijn opgedeeld in “nanofragmentjes”), Nanko (het helaas maar kortdurende, maar dat is bij Eno ook zo ‘ Little Fishes’) en Hydrus vallen op in positieve zin.
Wanneer je het origineel niet kent of de neiging om te vergelijken weet te onderdrukken is ‘Another Another Green World’ op Spoelstra’s ‘I’ll Come Running’ na best een zeer genietbaar album dat ondanks de uiteenlopende invalshoeken toch best wel als een geheel klinkt. Als de originele versies echter steeds in je bovenkamer meeklinken rijst de vraag wat je met dit album aanmoet. Wel geschikt om wat acts te ontdekken die op een boeiende manier met electronica bezig zijn, maar het gras aan de oorspronkelijke kant is in de meeste gevallen echt veel en veel groener.
stream magazine
november 6 2009
by peter bruyn
‘Complete make over’ voor Brian Eno
Een klassiek popalbum nummer voor nummer overnieuw laten maken door muzikanten van deze tijd, die ook de kans krijgen om hun eigen draai aan de muziek te geven. Dat is het idee achter Retro Retry, een project van het Nederlandse platenlabel Narrominded. Enkele jaren geleden werd een aantal Nederlandse rockgroepen reeds uitgenodigd om een song van de Sonic Youth-plaat ‘Evol’ opnieuw uit te vinden. En nu is er ‘Another Another Green World’, een cd waarop ‘Another Green World’ van de even invloedrijke als excentrieke Brian Eno een ‘complete make over’ krijgt . Misschien geen overbekend album bij het grote publiek maar onder muziekliefhebbers een mijlpaal in de pophistorie. ,,De muziek van Brian Eno is op het eerste gehoor ‘niet te coveren’ en dan is het juist een uitdaging om er toch iets mee te kunnen doen,” zegt Coen Polack van Narrominded. ,,Daarbij is het een album met zowel sfeerstukken als meer traditionele liedjes. Dat is ook interessant. En tenslotte staan er flink veel nummers op. Veertien. Zodat er ook veel muzikanten aan het project konden meewerken.”
Eno werd begin jaren zeventig bekend als die vreemde figuur achter de synthesizers bij de glamrockgroep Roxy Music. Die band verliet hij echter reeds na twee albums. Vanaf dat moment maakte hij naam als ‘artrocker’, maar vooral als pionier op het gebied van de ambiëntmuziek en als een soort beschermheer van de Britse minimal-componisten. Zijn grootste commerciële successen behaalde hij echter toen hij halverwege de jaren tachtig de vaste producer van U2 werd. Ook aan het dit jaar verschenen U2-album ‘No Line on the Horizon’ werkte hij weer prominent mee. Het leverde hem tal van andere productie- verzoeken uit de popwereld op. Van Coldplay tot – meest recent – Natalie Imbruglia. Daarnaast beweegt Eno zich al ruim twintig jaar op hoog niveau op het terrein van de beeldende kunst en de multimedia-installaties.
‘Another Green World’ uit 1975 is het derde album dat Eno onder zijn eigen naam maakte en geldt als een belangrijke overgangsplaat van de ‘artrocker’ naar de ‘ambiëntmuzikant’. Beide aspecten zijn ook terug te horen in de bewerkingen op ‘Another Another Green World’, waarvoor de mannen van Narrominded stuk voor stuk Nederlandse muzikanten selecteerde die actief zijn in de elektronische muziek. Het gevolg is dat de zang – bij Eno toch al niet zo prominent – op deze cd een wat ondergeschoven kindje is. Op zijn experimenten als elektronicavorser laten de interpreten – waaronder in alternatieve kringen bekende acts als Legowelt en Rude 66, maar ook volstrekt onbekende namen als Puin + Hoop en uiteraard enkele ‘huismuzikanten’ van het Narrominded-label – zich echter volop uitleven.
Wat opvalt is dat nogal wat ‘remakes’ nadrukkelijk ‘beats’ bevatte, terwijl Eno zich binnen de rockwereld juist onderscheidde door de beats weg te laten of alleen maar te suggereren. Interessant, omdat het aangeeft hoe een nieuwe generatie muzikanten duidelijk een andere ‘Eno’ hoort dan zijn tijdgenoten deden. Zo krijgt het nummer ‘Sombre Reptiles’ op het Narrominded-album van computermuzikant Garçon Taupe een nadrukkelijke techno-bewerking. Nu is dat nummer al eerder gecovered. In 1976 reeds, ruim een jaar na het verschijnen van de originele versie, door Roxy-gitarist Phil Manzanera op het album ‘801 Live’ waar nota bene ook Brian Eno zelf aan meewerkte. Het is boeiend om die interpretaties naast elkaar te horen. Manzanera blijft dichter bij het origineel, maar weet er ook een andere, meer broeierige spanning in te leggen dan Garçon Taupe.
En juist dat broeierige is zo kenmerkend voor de instrumentale muziek van Eno uit die periode. Enkele van de jongere muzikanten leggen daar wel nadrukkelijk de vinger op. Legowelt bijvoorbeeld, met hun bewerking van ‘In dark Trees’ en Puin + Hoop met hun erg spannende versie van ‘Zawinul/Lava’.
Het uitdagende van een project als dit is dat je aan de ene kant vaststelt dat ‘Another Green World’ juist interessant is als overgangsalbum binnen de discografie van Eno, maar dat je diezelfde plaat tegelijk tot losse songs ontrafelt en daarmee het album als totaal een beetje buitenspel zet. Behalve als de veertien interpretaties samen weer een nieuw – en dus ander – geheel vormen. In dit geval is de bindende factor dat het om veertien groepen of muzikanten gaat die stuk voor stuk met beide benen in 2009 staan – zowel wat technologie als wat muzikale bagage betreft.
Maar er is nog iets anders: Als je mensen vraagt muziek van een ander opnieuw te interpreteren zullen sommigen het liedje of de compositie zelf opnieuw interpreteren en sommigen zullen dat doen met het oorspronkelijke idee achter het liedje. En dat kan nogal wat verschillen opleveren. Hier blijkt toch vooral het eerste het geval geweest, al gingen sommigen heel vrij te werk. Zo frivool als Spoelstra ‘I’ll come running’ speelt zal Eno zelf het nooit in zijn hoofd gehad hebben. Of misschien toch. Daar kom je pas achter als de Brit zelf zijn commentaar geeft op ‘Another Another Green World’.
Narrominded blijkt niets liever te willen. ,,We hebben reeds alle mogelijke pogingen gedaan om met hem in contact te komen en hem een cd te sturen,” zegt Coen Polack. ,,Maar dat is nog steeds niet gelukt. Die man is zo moeilijk bereikbaar. Maar we blijven het proberen.”
fileunder
november 5 2009
by storm
A universally acknowledged masterpiece, Another Green World represents a departure from song structure and toward a more ethereal, minimalistic approach to sound. Dat is de openingszin op Allmusic.com bij hun stukje over Brian Eno’s cd Another Green World. Wie het waagt zijn vingers hieraan te branden door een track hiervan te coveren verklaar je bij voorbaat al voor gek. Laat staan dat je even de hele cd gaat doen. Bij het Nederlandse Narrominded denken ze daar anders over. Net zoals ze in 2005 Evol van Sonic Youth integraal opnieuw hebben laten opnemen, laten ze nu een hele trits Nederlandse artiesten de veertien tracks van Another Green World onder handen nemen. Alsof het niets is en bij voorbaat gedoemd te mislukken zou je zeggen. Mooi niet dus, de insteek van alle veertien deelnemers getuigd van diep respect voor het origineel uit 1975. Maar de namen FFF, Polycorn, Legowelt, Rude 66, Coen Oscar Polack, Spoelstra, This Is Total War, Garçon Taupe, Nanko, Baba Electronica & DJ Lonely, Hakki Takki, Puin + Hoop, Hunter Complex en Hydrus zijn volgens mij dan ook stuk voor stuk flink beïnvloed door Eno. Natuurlijk klinken de tracks anders, ze dragen duidelijk de signatuur van de deelnemende acts. Ze klinken vaak ook moderner. Dat is gezien de razende snelheid waarmee de elektronische hulpmiddelen zich ontwikkeld hebben ook niet zo heel raar, maar Eno was zijn tijd ver vooruit, en dat maakt het gapende gat van twee decennia een stuk minder groot dan verwacht. Toch is het goed om te horen dat zelfs het anders zo doldrieste This Is Total War zich in houdt bij het titelnummer. Meesterlijk is Coen Oscar Polack’s draai aan “The Big Ship”, dat het jasje van de typische warme en bijna natuurlijke klanken van Polack prima staat. Maar de nieuwe Nederlandse jasjes staan eigenlijk alle Eno-songs goed. Ik ben benieuwd wat Eno zelf van deze Nederlandse hommage vindt.
eclectro
october 25 2009
Pak 14 Nederlandse producers, geef ze de elektronicaklassieker Another Green World van Brian Eno uit 1975 in handen, en vertel ze dat ze er een prach-tig remakealbum van moeten maken. Het resultaat? Retro Retry 2. Het album is het muzikale equivalent van in de snoepwinkel lopen, want bijdrages komen onder meer uit de studio van Hydrus, Legowelt en Rude 66, terwijl electro-icoon Alden Tyrell het geheel gemasterd heeft. Ga dat amalgaam van idm, electro, glitch, techno en 8 bit checken op Narrominded!
cracked
october 21 2009
Some years back Narrominded released a CD filled with underground (ie. unknown but great) bands from around their home turf, which is upper middle Europe, which all centered around Sonic Youth’s great “Evol” album. They called that a Retro Retry. Now, this is the second entry in this series of reworkings or analogies or inspirations by some of the world’s best and most influential albums. This time around all there is circles around Brian Eno’s ambient masterpiece “another green world”. Actually, what it sets out to be is a cover of the whole album with all songs in correct order and so on, yet the different participants go so different ways, that the feeling of a compilation remains very strongly. Because no matter what, the acts introduced on this record all either seem to fall into the electronic / dance section or the ambient to pop / indie section.
The most well known names of bands on “another another green world” are Spoelstra and Hydrus, to me anyway. So, what is outstanding amongst these mainly instrumental pieces: the Eighties, Giorgio Moroder influenced disco stomper “St. Elmo’s Fire” by Rude 66 with full force synth chorus and female choir in the back. Coen Oscar Polack reinvents beautifully harmonic layers of either keyboards imitating horn sections or horn section imitating keyboards. But then “the big ship” is a beautiful, moving piece in slow motion, which has put the idea of chord change on a level where it should better be called a chord exchange. And then especially the great late night driving pop song of “everything merges with the night” here played by the Hunter Complex. Actually, almost all of the tracks could be mentioned or singled out for one reason or the other, but where is the sense in that?
The overall package finally secures the deal. I mean, a lot of great music is on here, but the definite winner is the fact how all these very diverse bands and projects breathed in the time and age (and probably state of mind) that Eno made this record in. Of course, the original album is very diverse in its own right – it stands out there as a masterpiece in some ways – so the variety of music presented should have to reflect that. In another way this is also a kind of lifestyle rather than an artistic choice. Either you live eclectic or you don’t. But then, there is so little room at the fringe that you have to expand in some ways to be able to maintain. If the result is some more or less awful disco / techno here and there, then so be it. If this is the only way to get to the real gems full of soul, thoughts and energy, here I come.
vice
october 21 2009
by duutje
6
Leuk idee hoor, dat coveren van een complete plaat van een belangrijke band, al levert het zelden een coherent of inspirerend resultaat op. Laat staan iets waarvoor je van blijdschap je tv aan gort trapt. Op deze plaat gaan veertien Nederlandse elektronica artiesten los op Another Green World, een plaat van Brian Eno waar bebrilde mannen van middelbare leeftijd over zeggen dat ‘ie revolutionair was. Juist ja, gemaakt door die gast die soundtracks maakt voor spa-resorts, liften en luchthavens en zo klinkt deze plaat ook. Net als het origineel uit 1975 dus en aangezien je die ook al niet trok, kan je dit prima naast je neer leggen als je niet aan slapeloosheid leidt of graag interessant en intellectueel wilt overkomen bij andere corpulente IT-ers. Die versies van Legowelt, Rude 66, This Is Total War en Hakki Takki zijn het best en die van Hunter Complex kan er ook mee door.
cut-up
october 16 2009
by evelyn austin
Narrominded lanceert de nieuwe aanwinst in de Retro Retry cover series. Veertien Nederlandse electronica artiesten (en kunstenaar Willehad Eilers) hebben ‘Another Green World’ onder handen genomen.
‘Another Green World’ (1975) is Brian Eno’s derde album, en betekende een grote verandering in zijn werk. De liedjes bleven, maar er werd ook vooruitgekeken en geëxperimenteerd. Electronica werd toegevoegd en er werd meer vanuit geluid gedacht dan vanuit genre.
Daar heeft Narrominded, een label waar noise, IDM, rock en veldopnames onder één dak wonen, ook een handje van. Op ‘Another Green World’ kreeg Eno hulp van onder andere Robert Fripp (King Crimson), John Cale (Velvet Underground) en Phil Collins (één van de figuranten in ‘The Beatles’ A Hard Day’s Night’), maar ook Narrominded heeft een boeiende collectie artiesten bij elkaar geschraapt. Allen Nederlands, en allen opererend in de electronica scene, maar wel allemaal met een heel eigen karakter. En dat hoor je terug.
Op ‘Sky Saw’ (FFF) is van Collins slagwerk niet veel meer te horen. Het nummer heeft verrassend genoeg wel dezelfde spanningsboog als het origineel, waardoor je pardoes ‘Over Fire Island’ (Polycorn) in tuimelt. Hier is het één en ander veranderd. Het nummer is vuiger en gaat een stuk dieper dan Eno’s versie, maar is met vier minuut eenentwintig vrij lang. ‘St. Elmo’s Fire’ (Rude 66) en ‘In Dark Trees’ (Legowelt) hebben net te weinig nuance, waardoor ze wat non-descript aanvoelen. Vooral het gedreun van de drumcomputer in ‘St. Elmo’s Fire’ doet je steil achterover slaan. Aan jou de vraag of je dat prettig vindt.
‘The Big Ship’ (Coen Oscar Polack) echter, is een melancholisch meesterwerk vol diep gebrom en warme electronica. In z’n eentje al reden genoeg om het album te kopen. Spoelstra maakt van ‘I’ll Come Running’ een knetterende moes van analoge tonen die toch samen Eno’s oorspronkelijke melodie vormen.
Een korte pauze is wel op z’n plek. ‘Sombre Reptiles’ heeft het namelijk niet makkelijk gehad met Garçon Taupe aan het roer. Een dansvloer kraker die wellicht ook tot stand was gekomen, had Brian Eno zijn volwassen leven in de studio met Vangelis doorgebracht. Misschien een vooruitblik op wat we van Taupes split met Legowelt kunnen verwachten.
Hakki Takki bewees onlangs in Delicatessen al veel in zijn mars te hebben. Wie hem alleen kent van zijn rauwe dj-sets stond misschien verrast te kijken, want ook in de ambient voelt deze jongeman zich prima thuis. Veel gevoel voor detail zonder zijn speelsheid te verliezen. ‘Everything Merges With The Night’ (Hunter Complex) haalt je uit je gedroom en blaast je terug naar de jaren tachtig. Klinkt als Spacemen 3 geremixt door Kevin Shields. Prachtig.
En dan hebben we het nog niet eens gehad over Nanko, This is Total War of Hydrus. Of over het artwork door Willehad Eilers, aka Waynehorse. Een veelzijdig album welk minder 1975 klinkt en meer 2009. De Nederlandse electronica dendert stevig door, en Narrominded zit er met zijn neus bovenop.
vital weekly
october 13 2009
by fdw
Before I could review this compilation, I had to go back to the original. The idea is this: Narrominded invited a bunch of musicians to cover Brian Eno’s ‘Another Green World’ – the whole album, each track by a different artist. They did such a scheme before with ‘Evol’ by Sonic Youth. I know ‘Another Green World’, but much to my regret I am not the biggest Eno-rock fan in the world. I prefer his instrumental work over his more rock oriented work. Now that I am hearing the original again, I think I should perhaps re-consider that. It much nicer than I remember, and not as rock-based. Eno here combines various styles, rock, ambient into a bunch of nice songs. Narrominded invited a whole bunch of Dutch artists, who mainly belong to the world of ‘beats and synthesizers’, to avoid such terms as techno, but if you know Legowelt, Rude 66 or Hydrus, you may know better. These people take the gist of a song and turn it into something else. And usually without vocals. I bet that if you’d play say Nanko’s version of ‘Little Fishes’ a dedicated Eno fan might have a problem spotting this as a cover thereof. In some cases one may be could. Its a nice compilation however, wether or not you love Eno. Maybe it side tracks the original too much here and there, or perhaps Eno’s genius is hard to passed by, but in all a nice one.
subjectivisten – caleidoscoop
october 9 2009
by jan willem broek
Ga er maar aanstaan, een Brian Eno coverplaat. Narrominded, het Nederlandse label met lef, doet het gewoon. Het is de tweede in de misschien wel nieuwe hitserie “Retro Retry”. In 2005 coveren namelijk een stel Nederlandse artiesten als zZz, Gone Bald en Pfaff integraal de cd Evol van Sonic Youth op geslaagde wijze. Nu neemt een aantal elektronische artiesten de cd Another Green World onder handen. Brian Eno is natuurlijk het meest bekend van en invloedrijk met zijn ambientwerk, maar daarvoor schrijft hij ook geweldige songs. Hij is daarnaast een gevierd producer. Eno wordt of op handen gedragen of gehaat, maar goed dat hebben wel meer artiesten. Nu is er Another Another Green World, waarbij niet de liedjesschrijvers maar de elektronische muzikanten aan de haal gaan met Eno’s meesterwerk, vol indringende tijdloze songs, waarop overigens al wel de eerste etherische knipogen naar de ambient worden gemaakt. Dan zit je alleen nog met de hamvraag: wie speelt er die vreselijke Phil Collins? Ja, want die drumt toch echt mee met Brian Eno. Maar goed, het zijn elektronische muzikanten dus die vraag kan je dan gevoeglijk naast je neerleggen. Het is weer een integrale coverplaat, dus 14 artiesten rijk. FFF, Polycorn, Legowelt, Rude 66, Coen Oscar Polack, Spoelstra, This Is Total War, Garçon Taupe, Nanko, Baba Electronica & DJ Lonely, Hakki Takki, Puin + Hoop, Hunter Complex (Lars Meijer’s nieuwe Kraftwerkachtige project) en Hydrus zijn de waaghalzen die het hem hier doen. Het is compleet elektronisch en eveneens dicht bij de eigen stijl van de bands. Om een mooi voorbeeld te geven: Rude 66 maakt van “St. Elmo’s Fire” bijna een Suicide-achtige track waar doorheen je shoegazergeluiden en bijpassende mooi vrouwelijke zang hoort. Af en toe heb ik dan ook het origineel erbij gepakt om te verifiëren of het wel echt een cover is, maar afgezien dat het 1975 is zijn de nummers zo hun tijd vooruit dat ze in een elektronisch jasje gewoon hypermodern klinken. Ze fungeren dus als prima blauwdrukken voor moderne elektronische muziek. Nu moet ik erbij zeggen dat alle uitvoerende artiesten, waarvan sommige wellicht wat onbekend, ook echt puik werk hebben afgeleverd. Laverend tussen ambient, glitch, industrial en techno en toch Eno erin horen en ergens ook helemaal niet, dat vergt vakmanschap. Zo hoort een coveralbum te zijn. Subliem!