NM044: puin+hoop + herman wilken + coen oscar polack - de objectieve lach

NM044: puin+hoop + herman wilken + coen oscar polack – de objectieve lach

format: cd / digital
released: december 8 2010

tracklisting
1.de objectieve lach

puin+hoop + herman wilken + coen oscar polack

info
Hot on the heels of their new album Door Puin + Hoop present a full-length recording of a live-collaboration with Herman Wilken and Coen Oscar Polack. The occasion for the performance was the opening on February 26 2010 of the yearlong, evolving exhibition The Object Lag in De Nieuwe Vide gallery in Haarlem, The Netherlands. The trio of Puin + Hoop – Roald van Dillewijn, Remco Verhoef, Erik Uittenbogaard – collaborated with Wilken and Polack in a structured improvisation.

Puin + Hoop assembled their huge collection of electronic sound makers, guitars, Korg MS-20 and electric piano for this performance, Herman Wilken played laptop computer, iPhone and effects, Coen Oscar Polack played laptop computer, saxophone and effects. The result was a very concentrated performance, lasting 105 minutes. For De Objectieve Lach these recordings have been edited down to an hour of stunning, slowly blossoming music.

press downloads
hi-res image of cover
press release (english)
press release (dutch)

reviews

etherreal
may 6 2011
by fabrice allard

On vous parlait il y a quelques jours de Door, album du trio néerlandais Puin + Hoop qui sortait chez Narrominded. Ce n’est que quatre semaines plus tard que sortait cette nouvelle production, enregistrement d’un concert donné en février 2010, et rencontre entre Puin+Hoop, Herman Wilken (laptop, iPhone, effets) et Coen Oscar Polack (laptop, saxophone, effets) qui est l’un des cofondateurs du label Narrominded.

L’album est composé d’une seule piste d’un peu plus d’une heure, parfait reflet du concert que donnait le groupe aux Pays-Bas, dans une galerie d’art de Haarlem. Par conséquent De Objectieve Lach y gagne en cohérence par rapport à un album qui se permettait d’aborder des styles relativement variés. Le fait de ne pas avoir découpé le concert en plusieurs pistes est en fait une très bonne chose, forçant une écoute ininterrompue que l’on trouvera de toute façon nécessaire. De Objectieve Lach est véritablement un flux continu, composé de nombreux bruitages et bribes mélodiques, mais cet ensemble hétérogène se trouve enveloppé tour à tour de drones et nappes qui forment un cocon soyeux au sein duquel s’agite une vie sonore.

Le concert débute avec quelques souffles réguliers, des machines qui semblent imiter la mer avec un rythme sur lequel se calquent quelques guitares. Assez rapidement celles-ci se fondent en un drone, des nappes s’y superposent et des bruitages improvisés font alors leur apparition, petits coups métalliques et manipulations d’objets. Tout au long du concert, on alterne entre douceur et menace, généralement via le changement de ton de l’accompagnement. Des drones qui se font plus graves, des textures grésillantes, des nappes salies à force de traitements numériques, procurant un rendu métallique.

Au niveau des éléments les plus vivants, on trouve une multitude d’étranges bruitages, très certainement en partie d’origine électronique. Par ailleurs on discerne quelques enregistrements de voix, des guitares qui passent de vagues claquements de cordes à une superbe mélodie, douce et mélancolique, un saxophone qui alterne entre improvisation et lointains flottements mélodiques.

Une apparente variété de style, d’approches, mais au final un album extrêmement cohérent. Une véritable unité de ton, avec pendant une heure des oscillations qui font naviguer l’auditeur entre une ambient à drones instables et des tensions à base d’improvisations et expérimentations électroniques. Une fois l’album terminé, on se dira que l’on aurait bien aimé assister à ce concert et une connexion nous paraîtra évidente avec les finlandais de Chemins. Chaudement recommandé !

7 / 8

original article

kwadratuur
march 17 2011
by vincent welleman

‘De Objectieve Lach’ is de titel van een bewerkte live-opname van vijf artiesten, verschenen op het Nederlandse platenlabel Narrominded. Op youtube circuleert een kort filmpje van het concert dat plaatsvond tijdens de opening van de expositie ‘The Object Lag’ in de Nieuwe Vide te Haarlem. Herman Wilken en het trio Puin+Hoop zit aan de ene kant van de zaal met elektronica te musiceren terwijl Coen Oscar Polack aan de andere kant op zijn sax blaast. Ertussenin staan mensen ongegeneerd met elkaar te kletsen en te drinken alsof er een soundcheck aan de gang is. Vreemd eigenlijk want ‘De Objectieve Lach’ is niet meteen een stuk dat als achtergrond dient voor een gezellig babbeltje.

De muziek is gestoeld op improvisatie door elektronische klankvervormingen. Puin+Hoop, Herman Wilken en Coen Oscar Polack zijn uitgerust met gitaren, iPhone, laptops en diverse elektronische apparatuur zoals een analoge synthesizer. Die gebruiken ze om allerlei onconventionele en lawaaierige klanken uit de speakers te toveren. Het klanklandschap komt langzaam op gang en bestaat uit ruwe geluidselementen. Van vluchtige ambient is hier bijgevolg geen sprake aangezien de muziek industrieel en mechanisch klinkt. Met geruis, geknars en allerlei trillende geluiden wordt het stuk vol gestoken en ontstaat een eigenzinnig verhaal van vijf artiesten.

Ze experimenteren erop los en verkennen continu nieuw terrein waardoor de compositie in snelle vaart boeiende verschuivingen kent. Stemfragmenten, panfluitachtige geluiden, glibberige klanken en zuivere drones komen onder meer aan bod in het eerste deel. In het midden van het album, na een dik beladen klankenpallet van georganiseerde noise, bouwt de muziek op naar een hoogtepunt. Langzaam maar zeker komt de saxofoon van Coen Oscar Polack aandrijven die de muziek verrijkt met zijn indringende tonen. Vooral wanneer de blaasgeluiden met reverb worden verlengd, ontstaat een immense muur van geluid die zachtjes zijn schoonheid prijsgeeft.

De saxofonist krijgt mettertijd meer ruimte en gebruikt die dan ook om het geritsel en gesuis bij te staan. Naar het einde toe worden de artiesten losser met hun instrument wat leidt tot speelse en ongecontroleerde stukken. De drukke delen in ‘De Objectieve Lach’ blijven genietbaar doordat ze ingebonden zijn tussen rustigere fases. Zo werden tevens de laatste tien minuten van dit succesverhaal gebruikt om het album vreedzaam te beëindigen.

Het mag gezegd: de muziek ligt niet voor de hand, zelfs niet voor de kunstzinnige aangelegenheid waar ze tot stand kwam. Het is dan ook niet meteen een opname om tussen de bedrijven door te draaien, eerder om nauwgezet te ervaren. Het cd’tje ‘De Objectieve Lach’ staat dan ook garant voor een langdurige en intense luistersessie. Met de nodige wil van de luisteraar, kan hier een behoorlijk muzikale trip gemaakt worden.

4 / 5

original article

chain d.l.k.
january 12 2011
by adern x

This album is and long edit (the set lasted 105 minutes and this album is 60 minutes track) of a performance made by Puin+Hoop, a trio of electroacoustic improvisers with the help of Herman Wilken and Coen Oscal Polack. The performance happended in an art gallery in Haarlem, the Netherlands and edited in this shorter form. The result is a record of a slowly evolving but interesting music.

This edit is musically divided in five parts. The set begin quietly with layers of quiet soundscape. The second part is a crescendo of field-recording like soundscape with a lot of echo. The third part is composed of loud drone and noises that create a wall of sound vaguely reminiscent of the work of composers like Phil Niblock because all the musical movement is done by the resonance; the sax of Coen Oscar Pollack introduce to the field of the fourth part: meditative layers of noise which are the base for the sax improvisation. The end is a slow movements of noise and drones decaying into silence.

For those who want to make some clearer idea, photos of the performance is available from http://www.narrowminded.com/objectlag. It’s worth a listen to those involved, or interested, in some form of EAI. A good pick.

4 / 5

original article

festivalinfo
january 28 2011
by gunther moens

Enige tijd terug stuurde het Nederlandse trio bestaande uit Roald van Dillewijn, Remco Verhoef en Erik Uittenbogaard met Door een elektronisch schijfje de wereld in. Het genre van Puin + Hoop omschrijven ze zelf als een rijke geluidstrip op het grensgebied van geïmproviseerde muziek, post industriële drone en gloedvolle synthesizer vergezichten. Dat ze met deze muziek de wereld veroveren, heeft evenveel kans als in een leeuwenkooi terecht te komen en niet gebeten te worden. Muzikaal gezien kun je toch stellen dat deze drie heren je op ontdekkingsreis sturen met een heel leger aan instrumenten, elektronische apparaten, hebbedingetjes en zelfgemaakte lawaaimakers. De grenzen van improvisatie worden wel degelijk verlegd en bovendien ontwerpt en produceert dit drietal zelf de cd hoesjes. Deze release is een gelimiteerde versie in handgemaakte kartonnen doosjes waarop acht verschillende ontwerpen de eigen creatie sieren.

De nieuwe cd is een live opname in samenwerking met Herman Wilken en Coen Oscar Polack. Plaats van registratie is het Haarlemse kunstcentrum De Nieuwe Vide tijdens de opening van de expositie The Object Lag. Zoals gebruikelijk haalt Puin + Hoop weer alles uit de kast om de gestructureerde improvisatie in goede banen te leiden. De collectie elektronische speeltjes, gitaren, een Korg MS-20 en een elektrische piano worden aangevuld door Herman Wilken op laptop, iPhone en andere effecten terwijl Coen Oscar Polack met saxofoon, laptop en eveneens diverse effecten het zootje compleet maakt. Het resultaat van deze samenwerking levert een uur en drie kwartier aan opnamen waarvan effectief één uur op De Objectieve Lach terug te vinden is. Opvallend is dat op deze live plaat meer structuur aanwezig is dan op de gewone studioversies van dit gezelschap. Naar alle waarschijnlijkheid kan dit niet anders wanneer twee instrumentalisten aan de line-up toegevoegd worden. Het aanbod van elektronische klanken en geluidjes is overweldigend en ontluikt van een traag voortkabbelende start naar een overweldigende climax.

Net zoals de vorige release zal De Objectieve Lach geen noemenswaardige verkoopcijfers realiseren maar dat is waarschijnlijk het minst van hun zorgen en zeker niet de bedoeling. Deze jongens schrijven en musiceren op een eigenzinnige wijze en dat is op zich al een vermelding waard. Voor de electro fanatics is dit een must alhoewel een exemplaar bemachtigen wel bijzonder moeilijk wordt.

3 / 5

original article

dark entries
january 14 2011
by didier becu

Het experimentele Nederlandse trio Puin + Hoop heeft nog maar net hun laatste cd “Door” uitgebracht of ze komen hier alweer op de proppen met een nieuwe release, ook al is dit een liveopname die in februari 2010 opgenomen is in Haarlem. Samen met de twee geluidskunstenaars Herman Wilken en Coen Oscar Polak zorgen Puin + Hoop voor een track die je moet zien als een soort van opbouwend geheel. Bewapend met massa’s lawaaimiddelen creëren deze Nederlands een betoverende stukje indus dat aanvangt met experimentele radiostoringen (of wat het ook moge zijn) om gaandeweg om te buigen in een lange verdovend dronegeluid. De muziek die je hoort is wel kalm maar je voelt een snijdende spanning, net alsof men zich aan het voorbereiden is op iets explosiefs en die uitbarsting krijg je wanneer dit stuk uitmondt in een indusavontuur waar vooral nieuwe klanken te ontdekken vallen en om gaandeweg op het einde uit te deinen in een rustig voortkabbelend geluidje. Deze cd is in de eerste plaats bedoelt voor mensen met een open geest en zij die wat indus lusten zullen deze release dan ook wel weten te smaken en zo Puin + Hoop met plezier in hun collectie opnemen.

8 / 10

original article

subjectivisten – caleidoscoop
january 8 2011
by jan willem broek

November vorig jaar heb ik al de geweldige cd Door van het Nederlandse improvisatietrio Puin + Hoop beschreven. Kort hierop volgt alweer de gelimiteerde cd De Objectieve Lach, die ze samen met labelgenoten Herman Wilken (Hydrus) en Coen Oscar Polack (Living Ornaments, Psychon Troopers, Psychon, Narrominded label) live hebben opgenomen in de Nieuwe Vide te Haarlem. En uiteraard is dit uitgebracht op Narrominded, het veelzijdige en avontuurlijkste label van Nederland, dat hiermee de improvisatiesectie enorm versterkt. Nu kun je normaal gesproken niet met een objectieve lach aankomen bij een Subjectivist, maar uitzonderingen bevestigen de regel. Puin+Hoop brengen hun gitaren, Korg MS-20 en andere elektronische lawaaimakers, terwijl Herman zijn laptop, iPhone en effecten in en Oscar zijn laptop, saxofoon en diverse effecten in de strijd gooien. Hetgeen zich dan voltrekt moet voor het publiek een compleet surrealistische, maar overdonderende ervaring geweest zijn. Het is als een bloedstollende stroom lava die langzaam door het landschap meandert en daarbij van alles en nog wat uit de omgeving meeneemt. Dat kunnen stemmen zijn, maar ook krakende, schurende en drone-achtige geluiden. Soms heel duister en haast kakofonisch en op andere momenten bijna sereen en ambientachtig. Ruim een uur lang zit je op de punt van je stoel bij deze ene, lange, fraai improvisatorische track. Alsof een nieuwe, duistere David Lynch film hier live van een soundtrack voorzien wordt met de experimentele geluiden van Godspeed You! Black Emperor, Svarte Greiner en Xela. Zoiets dan, want dit meeslepende werk is echt een unicum te noemen. Een bevreemdend, apocalyptisch genot dat je niet gemakkelijk los zal laten.

original article

vital weekly
december 21 2010
by frans de waard

Hot on the heels of their ‘Door’ release (see Vital Weekly 756), Dutch trio Puin + Hoop present another CD, which they recorded with stable mates Herman Wilken and Coen Oscar Polack. The music was recorded at the opening of an exhibition ‘The Object Lag’, on February 26 2010, and which runs for a year. Puin + Hoop play ‘electronic sound makers, guitars, Korg Ms20 and electric piano,’, Polack plays laptop, saxophone and effects and Wilken laptop, iPhone and effects. The whole thing, and I must assume this comes unedited (although the press text says it is, and the whole thing lasted 105 minutes) for the main part, lasts sixty-one minutes, is build around a ‘structured improvisation’. Things evolve slowly here, like in an endless stream of sound, in which things appear and disappear, solve and dissolve like chemicals. Highly improvised and taking a lot of time to develop. Perhaps a bit too much I thought. I think with some more rigorous editing, say to about forty minutes, the message would have been the same but perhaps more stronger. At the moment the proceedings seem simply to take up too much time to develop and change. Not as strong as ‘Door’, but then this is undoubtedly more a work of improvisation.

original article

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *