format: cd / digital
released: may 17 2005
tracklisting
1.past vs. present vs. future
2.when winds begin to sing about our troubled world
3.serum istine
4.ghost ship
5.exotic klaustrofobia
info
The Amsterdam-based band Gone Bald is Razorblade Jr. (guitar, vocals), Stanley Disko (bass) and Bubba de Vries (drums). The band originated in 1994. After diverse releases on labels like Kekere Acquarium, 100% Recordings and FBWL records, they released the critically acclaimed cd ‘Soul Vacation in Rehab Clinic’ in 2003 on the Austrian label Interstellar Records.
The Gone Bald history is a story of hardship and many line-up changes, but with ‘Exotic Klaustrofobia’ the band finally finds the ultimate line-up. Constant factor Razorblade Jr. plays more passionate than ever, drummer Bubba tight and sophisticated and bass player Stanley fills in the low end with a helicopter of bass sounds. The three of them have recorded this new album and it sounds better than the group have ever sounded before.
2004 was a year of extensive touring in Europe and marked the ten year anniversary of the band, which was celebrated with a festival in Amsterdam with acts like The Ex, Living Ornaments, Makazoruki and Peach Pit (Croatia). In 2005 they will support the release of ‘Exotic Klaustrofobia’ with their excellent and already legendary live performances.
press downloads
hi-res image of cover
press release (english)
press release (dutch)
reviews
clear and refreshing
december 21 2005
by ian martin
We got this in the post aeons ago but it has only just emerged from the smoking rubble of Clear And Refreshing’s summer purge, and we’re lucky it has because it’s a pretty damned good mini-album from a Sonic Youth-worshipping Dutch three-piece. It starts out all charging guitars and drums with Past Vs. Present Vs. Future, which combines streamlined lo-fi punk with something that flirts with metal before it eventually mutates into an almost Danzig-like outro. When Winds Begin To Sing About Our Troubled World starts out as a more downtempo number, alternating between powerful climaxes and effects-laten atmospherics. Look at the track title again; think about it for a bit; you don’t need me to tell you what it sounds like.
The rest of it follows in much the same vein, although it has to be said that Ghost Ship is the pick of the bunch. It’s deadly serious sounding, with an almost operatic sense of overblown drama that keeps bringing back those images of Danzig, but balanced with a kind of punk experimentalism more on the wavelength of Pavement and Dinosaur Jr. it’s a compelling and thrilling ride.
empty
2007
I get this ‘ten years ago’ nostalgia once in a while and it’s these days. So I’ve been listening a lot to Craw and Distorted Pony and Dazzling Killmen and Guzzard and stuff from Bovine and Trance and Amphetamine Reptile (I bet these names strike a soft spot in your heart if you’re about my age) and all these records that kissed my adolescence goodbye a decade ago when I started realizing in my own flesh people actually die -meaning I will die too, eventually: we all know the end only not its day. Has this anything to do with this Gone Bald album? Hell, yea: I would’ve loved it ten years ago, and these days when nostalgia strikes, I also do.
noisy neighbours
october 31 2005
by christian eder
Es ist wirklich unverständlich. Da veröffentlichen Gone Bald ein gutes bis klasse Album nach dem anderen, und zuletzt mit “Soul Vacation In Rehab Clinic” ein absolutes Highlight in Sachen Modern Noise Rock, und sie spielen immer noch vor 20 Nasen und werden kaum wahrgenommen. Gone Bald sind ein immerwährender Prozess, ständig in der Entwicklung, die oft auch die Zwischenzustände ihres Masterminds Razorblade Jr. widerspiegeln. Schwankte “Soul Vacation…” noch zwischen der Verarbeitung einer “terrible love affair” (O-Ton Razorblade) und Aufbruchsstimmung, so ist “Exotic Klaustrofobia” grundlegend vom Veränderungswillen, einer Hoffnung auf (innerpsychisches) Neuland geprägt. Das Cover lässt zwar eher darauf schließen, dass Razorblade seine Vergangenheit noch nicht ganz bewältigt hat, aber solche Dinge trägt man schließlich manchmal sehr lange mit sich herum, sie werden eben nur im Verlaufe immer etwas leichter. Das Album beginnt mit “Past vs. Present vs. Future” recht treibend und ungewöhnlich schnell, was ihnen als neue Nuance aber sehr gut steht. Insgesamt ist “Exotic” – zumindest in den ersten vier Tracks – etwas geradliniger als die Vorgängeralben, wenngleich es immer noch diese wunderbar unkonventionelle Verspieltheit besitzt. Stellenweise erstaunlich melodiös und nicht nur in Texten, sondern diesmal auch in Stimmung melancholisch – insbesondere beim feinen mit Keyboardteppich unterlegtem “When I start to…”. “Exotic…” ist ein von Sehnsucht getriebenes und in Noise-Energie umgesetztes wunderbares Album. Mit dem etwa 17-minütigen Titletrack am Ende (bereits bekannt von ihrer “10 Year Anniversary Compilation) manifestiert sich die Aufbruchstimmung denn vollends auch im Sound. Ein instrumentaler, jazziger, freier Track mit diversen GastmusikerInnen an Theremin, Saxophon, Trompete, Keys und Bassgitarre, der aber immer von unterschwelligen (Bass)Melodien und vor allem den Drums zusammengehalten wird. Ein wirklich fulminanter, großer Abschluss. Gone Bald sind abwechslungsreicher und energetischer denn je und haben anscheinend nun wirklich ihre destruktive Phase (wie zu S. O. S. Zeiten) hinter sich. Vielleicht hätten sie das Album besser “Exit Klaustrofobia” nennen sollen. Wie immer absolut empfehlenswert.
livexs
october 2005
by jvdw
Wellicht niet voor de eerste keer slaagt het Amsterdamse Gone Bald er in een recensent hoofdpijn te bezorgen. Niet omdat de muziek niet om aan te horen zou zijn, maar omdat deze band niet in een hokje te stoppen is. En daarmee boren deze heren het mes met uiterste precisie door het harnas der muziekjournalistiek en ja, dat doet best een beetje pijn. Net als hun vorige release Soul Vacation in Rehab Clinic is Exotic Klaustrofobia een inferno van bizarre stijlwisselingen en emotionele verkenningen. Dit alles ondergedompeld in een tekstuele saus die het midden houdt tussen een reeks briljante bespiegelingen over de menselijke psyche en platvoers dronkemansgebral. Allemachtig, wij pakken even een pakje asperines uit de keukenlade, want hierna rest slechts:
– Oordeelt niet…
+ …opdat gij niet geoordeeld worde.
real art
september 26 2005
by pavel baleevsky
Trio from Amsterdam, consisting of: Razorblade Jr. (guitar, vocals), Stanley Disko (bass) and Bubba de Vries (drums). Since 1994 the band was released on various European labels and has passed through permanent change of the members. And of course they assert that exactly to this album the structure of the band was stabilized and has accepted the best form. We’ll believe them.
The first, that has confused me, was a track-list – five songs, first four songs are for 20 minutes and the last, the fifth, is 16 minutes and a half. It is already an intrigue, isn’t it?
Listening has shown, that there is a real brilliant in my hands, so rare and remarkable!…
Most of all Gone Bald’s music has reminded me the Ex with addition of diversified hardcore – from emo and up to screamo – I speak not only about a manner of singing, but also directly about music. The arrangements bribe with their complexity and unpredictability – a classical couplet-refrain are simply ridiculous in this case… Yes, by the end of the album the composing talent of musicians is opened in full force – in the main instrumental composition. And so, the last track – “Exotic Klaustrofobia” – the most magnificent punk-jazz with improbable arrangement and powerful groove during the whole composition. Probably, it is necessary to notice, that the musicians from Gone Bald got help from the participants of Pink Noise Quartet and somebody Wiechert Warntjes (owning the instrument known under the name “teremin”), they have sated the sound up to limit and added bright and new paints in the band’s music. For 16 minutes and a half the composition varies from sharp punk-jazz (something reminded late the Ex or Les Halmas flown into a rage) up to melancholic launge – with real “blue” chords and magic solo on the piano after what, being gradually shaken, the band leaves in powerful and long drive with raving horns a la Zorn and extremely unchained guitar (the guitar set is magnificent with it’s variety). The rhythm-section, by the way, “does” all those “punk-jazzes” such as Nomeansno!…
It is impossible to miss such albums – it will be shame and insulting then!!!
furthernoise
september 2005
by roland from poland
Dutch label Narrominded ‘broaden their musical landscape’ to bring the ’emotional noise-rock, new wave and free jazz’ of Razorblade Jr., Stanley Disko and Bubba Le Vries, who are and have not all, Gone Bald, on their new 5 track CD release Exotic Klautrofobia.
First listen reveals distorted guitar and some bloke screaming something possibly misogynic in a thick european accent. There was a Polish band, Apteka, who ploughed a similar acid rock furrow in the early 1990s, somehow using their failure to grasp the Queen’s English to their advantage. They too hung around bars in Amsterdam, like the sociable and prolific Razorblade Jr. (guitar,vocals) who originates from Zagreb, Croatia and his friends Disko and LeVries, who provide more than a solid back up pulling things together on bass and drums.
Narrominded have indeed broadened their musical landscape and instead of the expected crisp electronica have released experimental alco-rock, which probably works better live than on CD and at first knocks me off balance. Razorblade Jr.’s fondness for guitar fx and inaccuracies irritate at first and he sounds better singing in his mother tongue, as on the third track, ‘serum istine’. Research also reveals the rhythm section’s predilection for the excellent Jesus Lizard, whose crisp urgency is evident here.
It’s all well recorded and produced, testament to the experience and network behind it, but the first thing to stand out is a watery sound effect at the end of track 4. By track 5 I’m resigned to the frequencies and enjoy an urgent, bass guitar driven instrumental, perhaps because my ears don’t have to deal with Razorblade Jr.’s voice. Toward what I thought at first was the end, an incongruent trumpet and out of tune Les Dawson piano spoil it a bit. In fact, I was only about half way and after another twelve minutes of mayhem, together with the crew of the Starship Enterprise with a theremin, aka Wiechert Warntjes and ‘Pink Noise Quartet’, they scramble up a cliff face to exit into a silent void around the 16 minutes mark.
After 5 tracks and 36 minutes I’m left wanting more, as I would be at a live gig and for an encore, judging by this release, I imagine Gone Bald would do pretty much anything you asked them to.
gonzo circus
september 2005
by avdh
Vuige rockers, dat zijn het! De jongens van Gone Bald ontvluchtten de oorlog in Kroatië om in Amsterdam aan een eigen gitaaroorlog te beginnen. Al sinds hun oprichting is het drietal aan de winnende hand. Denk bij Gone Bald niet aan Motörheadeske rockers, maar eerder in de lijn van Barkmarket, Girls against Boys, Cop Shoot Cop, misschien Today Is The Day. Rauwe diepe rock dus, met een zware gruizige bas en soortgelijke zang. Maar, en daar wringt hun schoen een beetje, die bands weten hun vocale gebreken en andere oneffenheden netjes weg te werken met een uiterst solide productie. Gone Bald is nog niet zo ver of wil daar niet komen. De nummers staan als een Oost-Duits flatgebouw, maar de uitvoering is rommelig. Tijd om Dave Sardy eens over te laten vliegen en Gone Bald vies, vuil en modderig op de plaat te krijgen, maar dan zonder te knoeien.
exclaim!
july 13 2005
by stuart green
Part grunge, part metal and part noise rock, Amsterdam’s Gone Bald are all piss and vinegar. Sounding like a melodic version of the Melvins’ dirge meets the thunderous racket of Barkmarket with a bit vocal melody thrown in, this trio’s sound is all about unrelenting and epic intensity. Although containing only five tracks, the disc clocks in at 36 minutes, largely thanks to the 16-minute title track instrumental closer, which features not only the merciless guitar, bass and drums, but horns and free-form jazz blasts. Crank it.
kindamuzik
july 7 2005
by rob van leeuwen
Ze ontvluchtten elf jaar geleden de oorlog in Kroatië, kozen Amsterdam als thuisbasis en plezieren ons sindsdien met een muur van sonisch geweld. Dat gelukkig wordt afgewisseld met rustige, opbouwende tussenstukken om even op adem te komen. Dit keer is dat niet anders. Van de oorspronkelijke bezetting is alleen gitarist/zanger Razorblade Jr. over, tegenwoordig maken bassist Stanley Disko en drummer Bubba de Vries de band compleet. Op dit nieuwste album doen ze vier keer een geslaagde poging noise, hardcore en postrock te combineren tot een intensief geheel. Waarna het vijfde en laatste nummer als extra lang toetje wordt geserveerd.
Het afsluitende titelnummer lijkt in eerste instantie precies dezelfde kant als zijn voorgangers op te gaan: een verontrustend basloopje als basis, schijnbaar willekeurige geplaatste drumbeats en de gitaar van Razorblade Jr. die zijn scheurende werk doet, dat is alles wat het drietal nodig heeft om de spanning vast te houden. Toch wordt al snel gas terug genomen, waarna het Pink Noise Quartet met trompet, saxofoon, basgitaar en keyboards het roer overneemt. Wat volgt is een lang uitgesponnen jamsessie die langzaam maar zeker uit de hand lijkt te lopen, zonder ooit in oninteressant geneuzel te verzanden. Het slotakkoord zal na zestien minuten voor de echte toetjesmensen te snel komen, terwijl de minder avontuurlijke luisteraars zich beter op het voorgerecht kunnen richten.
ox-fanzine / realmusic.de
july 2005
by frank schone
Die Band GONE BALD kommt aus Amsterdam und hat sich nach diversen Releases auf unterschliedlichen kleinen Labels und einigen Line-up-Wechseln nun endgültig mit dieser Scheibe gefunden. Das Ganze ist ein Mix aus Noiserock, New Wave und Free Jazz. Der Sänger namens Razorblade Jr. hat einen sehr stark osteuropäischen Akzent, spielt aber eine ganz passable Gitarre, der Bass wummert wie ein Helikopter im Hintergrund und die Drums breaken und jazzen so vor sich hin. Ein eigenwilliges und etwas anstrengendes (vor allem zum Ende hin) Stück Musik, das technisch seine Raffinessen hat, aber für den alltäglichen Hörgenuss wohl eher kaum zu gebrauchen ist.
mashnote
june 2005
by jim
Gone Bald, the Croatian Dutchies, are treating us yet again with 5 more songs on this release.And it seems they eased down a bit for the occasion. More meandering songs with great melodies and supporting synth. “When wind begins to sing” is a great example of that. But don’t worry (if you really need to), there still is the thumping bass and crunchy guitar in a shellac/unwound style. But it seems there’s more room for experimentation with wave-ish compositions (“Ghost ship”). I must admit that it doesn’t sound convincing all the time and the gruffy voice gets a little in my way ocassionally. But overall it’s an improvement. It sure brings more variation into their repertoire. They end the cd with a long jammer, gooood to chill to in this weather. Keep it up guys.
stayfun
june 25 2005
by steven mccarron
Gone Bald are one of Amsterdam’s greatest talents. They’ll probably never get the credit for it and they’ll probably never care. That just makes them even greater in my book because Gone Bald are pretty much unstoppable. Now in their 11th year, guitarist/vocalist Razorblade Jr. has always refused to let the band die, and with their current line-up, they’ve probably never been stronger.
It sounds like it too, with the opening track ‘Past Vs. Present Vs. Future’ sounding more punchy, loud and insistent than anything on their previous album Soul Vacation in Rehab Clinic. Partly it can be put down to the production of Exotic Klaustrofobia, which captures Gone Bald with a new clarity, but there’s just that additional sense that the trio really are channelling completely in the one direction, making the album so enjoyable.
Noise-rock has always been the best way to describe the band’s music overall, but as a tag for this album it doesn’t really do them full justice. Filled with hooks, dynamics and bubbling with emotional content, Gone Bald may never have sounded so accessible. They’re still miles away from pop, but I can only enthuse about the new ground the band have covered across these five tracks. Having existed for so long, you’d get the idea that anyone who had wanted to hear Gone Bald would have by now, but if the band are new to you then Exotic Klaustrofobia is an ideal starting point.
file under
june 11 2005
by ewie
Ik heb last van stapels. Stapels met cd’s. Stapels met boeken. Stapels met tijdschriften. Stapels met papieren. En ook nog een stapel met was. Kortom, het is een zooi in mijn huis. Toch is het mijn huis. Ik woon er samen met mijn stapels. Ik begrijp ze, ik vind er mijn weg in. Het is een georganiseerde chaos. Toch kan het teveel worden en moet ik ruimte om me heen hebben. Dan is het tijd voor een grote opruimactie inclusief schoonmaak. Met de stereo op tien, dat spreekt voor zich in mijn huis. De mannen van Gone Bald hebben ook hun eigen stapels en laten mij ervan genieten op hun nieuwe schijf genaamd Exotic Klaustrofobia. Hij gaat verder waar de voorganger uit 2003 Soul Vacation in Rehab ophield en dat is met noise met postrock- en postpunkinvloeden. Er zijn echter nieuwe wegen. Toegankelijke wegen als in het voor Gone Bald-begrippen ongewoon kort durende “Ghost Ship” en ontoegankelijk wegen als in de afsluitende zestien minuten durende titeltrack met jazzimprovisaties die ze samen met gastmusici opnamen. Normaliter vervelen nummers met een lengte van meer dan vijf minuten me snel, maar hier krijg ik er maar geen genoeg van. De titelsong verscheen overigens vorig jaar al als hun eigen bijdrage op de tien-jarige jubileumplaat. De Nederlandse band rond de uit Kroatië afkomstige Razorblade Jr. maakt met deze nieuwe release wederom grote indruk. De cd zelf verhuist tijdens de grote schoonmaak overigens helemaal nergens naartoe. Die blijft voorlopig gewoon waar die is: het hoesje op de cd-speler en de cd erin.
cracked
june 2005
Is this it? Ist his Gone Bald’s sophomore release? Or is there more to come? I know it is definitely unfair to ask what is going to come from a band shortly after they released their new album, but, you see, this is a big step away from their last record, and one that I like a lot (though their last album was really good as well) so that I naturally start to wonder where the road is leading to. This step is Noise Rock mixed with free form elements and a good dose of post-hardcore meandering, but all in a very compact and structured format.
The label might be called narrominded but their release-policy sure isn’t. If you, like me, only knew them from their great Psychon-album “apocalypse has been dubbed .” then you’d wonder what a band like Gone Bald was doing there. That is, if you, like me, are still inclined to see labels standing for a certain kind of music, and when they change get disappointed, which is sort of dumb, but I can’t help it. I need markers and flagpoles like that to get through a life as complex and dangerous as this unharmed. And, of course, you should, like me, already know who Gone Bald are, and their entrance into my life, via their record on Interstellar “Soul vacation in rehab clinic”, made me know them and never forget. Now how would the psychedelic neo-kraut-avant-whatever fit the crunchy, psychotic and moist noise rock of Gone Bald? The answer is easy: not at all. And it doesn’t have to because there is actually no connection between them, so let’s get rid of all that shite and turn to the music.
A lot has happened in the meantime. They have added gentle parts and well-structured interesting almost experimental parts to their full hands-on noise-rock approach. They spend more time on the subtle tones between the notes or what sounds their guitars can make except being punched straight through the room. But, and this is the important part to note, they haven’t left any of the massive punch behind they showed on their first album. For instance, the first track “past vs. present vs. future” rips right through six minutes of heavy crunchy noise rock, while the second track “when winds begin to sing about our troubled world” takes its time to explore some drawn out harmonizing of a near psychotic reaction, or something. “Ghost Ship” on the other hand, is an almost traditional indie-punk song, and since the voice reminds me of the hardpressed, raw vocals of Tommy Strange or Guy Kyser, I’ll compare this track to The Emmas and Thin White Rope without blinking (both bands are no more, were rather unkown but good, so who cares.) And by some strange coincidence “Ghost Ship” might just be my favourite song on this record.
There have been some line-up changes and changes of location, which might be the reason for this change, but then again, who knows. Now it is three guys calling themselves Razorblade Jr, Stanley Disko and Bubba de Vries, and this time I have the same prejudices against monikers that I always have: in a few years time you’re gonna regret that stupid idea. Just like tattoos. Just ask me, I am stuck with a dumb name and an even dumber email-adress, but I was young and I didn’t know better. (But at least I don’t have a tattoo (because I could never decide on a design.)). An excuse hardly viable for a band now going into its tenth year of existence.
This is no hippie shit, even if the title track is almost epic in size. Over 15 minutes of blowing out, and I mean literally, because within all the slowly unfolding melee and structured chaos horns of all kinds start to creep up. You’ll rarely find that with a regular noise band. This track starts with a little siren and then some drum/bass/guitar-stuff that you would find on any post-hardcore-record, but while the DJ turns towards the toilets to release pressure that has built up, Gone Bald go their own path, following the interferences and screeches of a distorted electric guitar. Then the whole thing slows down, with saxophone and piano to an laid back, simple jazz(?) piece. And when the trumpet starts to mingle into the dance the whole thing goes over the top into what might be the first true free jazz piece I have heard in a long time, which rises and heaves like the tide, but ends really tight again. Great stuff.
Maybe that, after all, is the true connection to Psychon’s approach towards music: no boundaries. Whatever happens is okay and bound to happen. Like it or not, the natural evolution of a musical piece can’t be stopped anyway and if you try, you’ll only get constipation, migraine and the wish to snort coke amidst a flock of underage groupies in the dressing room of Top Of The Pops wearing a silly stage costume. If you want to avoid that, get exotic klaustrofobic.
P.S.: The cover is by someone who obviously really likes Daniel Clawes. I do too, so it is okay, methinks.
de subjectivisten – caleidoscoop
june 1 2005
by jan willem broek
Als ik denk aan het Amsterdam/Kroatische Gone Bald denk ik aan venijn, noise tot op het bot, maar bovenal aan passie en overtuigingskracht. Vast middelpunt is al jaren Razorblade Jr. die met gitaar en zang de wereld blootstelt aan pure emotie verpakt in vernietigende, knappe noise. Dat is op de vorige cd’s en met name op Soul Vacation In Rehab Clinic al op perfecte wijze gedaan. Muziek die scherp is als een scheermes. Nu is er het 5 nummers tellende Exotic Klaustrofobia, die overigens ruim 36 minuten duurt, waarop die scherpe kant er iets af is. Maar pas op, het is nog steeds scherp genoeg om door een betonnen muur te kunnen snijden. De muziek is nu nog meer gepassioneerd, dat zich vertaalt in sterke zang en een grotere variatie in de muziek. Razorblade Jr. maakt haast melancholische muziek met gevoelige zang, die regelmatig omslaat naar zinderende noise vol ingehouden woede en uitzinnige zang. Stanley Disko verzorgt daarbij op prettige wijze de zware baspartijen en Bubba de Vries de stuwende drumgeluiden. De keyboards die af en toe opduiken zorgen voor een ruimtelijk effect, waardoor ademen mogelijk blijft. Maar wat een enorme kracht gaat er uit van deze muziek. Het titelnummer en tevens laatste nummer van de cd, dat maar liefst 16,5 minuut duurt, wijkt iets af van de rest van het album. Hierop zetten ze namelijk een fantastische psychedelische trip in, waarbij de blazers van de Pink Noise Quartet voor de nodige hallucinerende effecten zorgen. Gone Bald heeft misschien een fractie aan scherpte ingeboet, maar daar is een hoop moois voor teruggekomen. Klasse!
junkmail
may 14 2005
by jesuino andre
O pequeno selo holandês Narrominded é pequeno, mas eficiente, bastante produtivo e de qualidade inquestionável. Seus produtos seguem as variantes dos sons eletrônicos nada convencionais, inclusive, vez ou outra dando espaço para o rock, como no caso do seu recente lançamento e bom EP do trio croata Gone Bald, veteranos math-noise rockers residentes em Amsterdam.
stnt
may 12 2005
by erwan
GONE BALD, devenir chauve, avec pertes et fracas. Merde, le shampoing n’est plus ce qu’il était… Nouvel album de GONE BALD, le trio d’Amsterdam émigré récent pour fuir la guerre en Europe centrale dans les années 90. Ca sonne vieux, les structures des morceaux ressemblent à ce qu’on a pu voir en concert, les mélodies sont de plus en plus difficile à accepter pour ma p’tite caboche de vieille nouille. Parfois, trop c’est trop… DINOSAUR JUNIOR mixé à la sauce CHAMELEONS, un côté new wave dans la basse, la facon de chanter, non, jusqu’au dernier titre du disque, je me suis vite sorti de l’album puis est arrivé ce « exotic Klaustrophobia », surprenant morceau d’un quart d’heure très proche des ambiances progressives des années 70. Franchement, c’est le titre qui m’a le plus marqué. Une basse lancinante, en boucle, une guitare libre, affolée, qui s’emporte au moindre coup de cymbale, une trompette qui pisse dru au coin du mur jusqu’à ce qu’un vieux pochetron vienne sonner le réveil. SPACEHEADS et SKREE dans un même bateau, ca crapote de la clope mais franchement, c’est foutrement bien branlé dans le style jazzy noise. Bon, après, faut être sensible aux cuivres… c’est pas non plus d’une transcendance gargantuesque, mais le pied aime ce rythme et la tête est déjà partie dans un autre monde… alors…
big kult
may 12 2005
by peter dolon
GONE BALD aus Holland sind immer für eine Überraschung gut. Vor nicht allzu langer Zeit veröffentlichten sie ein fantastisches Album mit dem ebenso fantastischen Namen “Soul Vacation in Rehab Clinic”. Damals auf Interstellar Records, heute auf Narrominded.
Damals hieß es noch Noise Rock, heute haben sie noch ein Schäuflein dazu gelegt und präsentieren uns mit “Exotic Klautrofobia” ein durchwachsenes Album voller Reminiszenzen an die gute Zeit, als die Indie-aner noch im wilden Kurdistan des Undersauground umherschossen. Nichtsdestotrotz, man merkt Mastermind Razorblade Jr. und seinen übrigen Mannen schon an, dass sie die wilden Ballereien nicht unbeschadet überstanden haben, denn ein glatter Bauchschuss aus dem heissen Colt, den sich so gekonnt nur SLINT umschnallen konnten, ein bisschen UNWOUND-Haudrauf hinterlässt so seine Spuren. Und David Yow stand wohl gerade im Salon, als das ganze Fiasko begann. Das ganze Schauspiel dann noch mit einem Schuss Ambient umrahmt. That’s the story.
Was will ich damit sagen: Gone Bald gehen einen gänzlich anderen Weg, als ich es von dieser Band erwartet hätte. Ich brings kaum über meine Lippen, aber ich sags trotzdem, dieses überkandidelt beschissene Wort: Sophisticated. Ja, ich glaub das triffts. Ich hätte nicht geglaubt, dass es Gone Bald fertig bringen, ein Album fertig zu stellen, das so interessant ist. 6 Songs gross ist er, der Release. 6 grosse Songs ist er lang, der Release.
Und um es zum Schluss nicht zu vergessen. Am Freitag, den 13. Mai gibt es diese Band im Outback Wolkersdorf im Rahmen der GIGKult-Reihe live zu bestauen. Freut euch! Das seht ihr nicht alle Tage.
vital weekly
may 4 2005
by fdw
With this new release by Amsterdam’s Gone Bold, the Narrowminded label slowly moves away from being an electronica label, and release a more new wave/punk and or free rock style. Gone Bold is a trio with Razorblade JR (guitar, vocals), Stanley Disko (bass) and Bubba de Vries (drums) and exist since 1994. Apart from a few compilations I never heard anything substantial from them. The five tracks on this CD range from almost three minutes to sixteen minutes, and it’s something that comes hardly be on this desk. The free form improv punk is far away from the usual Weekly stuff. The one thing I could compare it with is the recent CDs on the Amanita label (see Vital Weekly 466), but Gone Bold seems to be more precise in their playing with a tight rhythmsection and carefully worked out compositions. The title piece, the longest piece here, is an almost symphonic one, Rush plays punk, or some such. It’s not music that will easily win me over, but it’s quite alright, every now and then.