november 6 2006

review

de subjectivisten
by vido liber

Pump up the volume: Gone Bald en Don Caballero in de OCCII
Aan de Amstelveenseweg waren de bands gisteren hard. Hard - bij voorkeur gespeld met hulp van hoofdletters. Met puntjes ertussen. Gelukkig stond voor me een geluidswering in de vorm van een hele lange jongen en werd het meeste lawaai veilig in een bocht afgebogen. Gone Bald was goed hard. Het fysieke ongemak werd al dragelijk tijdens het tweede nummer, vanaf het moment dat de basdrum door de speakers daverde in een pas de deux met een groots grommende bas. De meest heftig accenten in Igor Stravinsky's Le Sacre du Printemps, gehoord midden in de orkestbak met het hoofd direct bij de pauken, vielen er bij in het niets. De hard rockende riffs en onregelmatig beukende breaks waren nog minder subtiel dan we het van de nobele noiserockers gewend waren. Het uitvoeren van een compositie is voor Gone Bald net zo'n verfijnde bezigheid als mikado spelen met boomstronken. Dat omstanders door de stronken geplet worden is slechts een bijkomstigheid.

Zeven jaar geleden, om precies te zijn op 20 februari 1999, speelde Gone Bald ook al in het voorprogramma van Don Caballero. De band uit Pittsburgh, geleid door menselijke drumcomputer Damon Che, speelde toen met verbijsterend gemak en evenzoveel nonchalance de meest ingewikkelde, en tegelijkertijd o zo bedwelmende instrumentale rekenmachinemuziek. Een van de twee gitaristen stond toen kaugombellen te blazen alsof hij de complexe structuren kon dromen, repeterende gitaarloopjes uit de snaren spinnend zonder een seconde in de knoop te raken. Ik zie Damon Che nog uitgeput zitten, met zijn hoofd gebogen, eenzaam achtergebleven op de bühne van de legendarische concertvloer van de Kalenderpanden nabij Artis. Hij had al zijn energie verbruikt, terwijl de gitaristen en het publiek al weer toe waren aan de lange toegift. Gisteren in de OCCII was er geen toegift en dat kwam niet door uitputting. Het publiek was genoeg murw gebeukt op de vrije maandagavond. Het was snel duidelijk dat het optreden niet zo briljant zou worden als in 1999. De onstuimige gitaren hakten in sommige nummers bot alsof het straffe heavy metal betrof. Het lekkerst was Don Cabellero als de noten herhalend en in iets lichtere vorm richting Steve Reich gingen. Helaas had de band tijdens de beste momenten lang niet de zuigende tornadokracht die ik me van het eerdere optreden kon herinneren. In vergelijking met zeven jaar geleden was Don Cabellero nu niet meer dan een technisch knappe drumsolo gelardeerd met vingervlug snarenwerk. Best lekker voor even, maar niet meer om heel ver mee de nacht in te gaan. De herinnering aan een van de allerbeste concerten ooit werd door het recente optreden gelukkig niet verpest.

Het laatste Nederlandse optreden tijdens de Europese tournee van Don Caballero is 9 november in Vera. Gone Bald viert op vrijdag 15 december het twaalfeneenhalfjarig jubileum met een festival in de Amsterdamse Zaal 100.

original article